An est aliquid, quod te sua sponte delectet?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Si longus, levis dictata sunt. Est autem officium, quod ita factum est, ut eius facti probabilis ratio reddi possit. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Haec qui audierit, ut ridere non curet, discedet tamen nihilo firmior ad dolorem ferendum, quam venerat. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Duo Reges: constructio interrete. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. -delector enim, quamquam te non possum, ut ais, corrumpere, delector, inquam, et familia vestra et nomine.

• Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis?
• Quodsi, ne quo incommodo afficiare, non relinques amicum, tamen, ne sine fructu alligatus sis, ut moriatur optabis.
• Tum ille: Ain tandem?
• Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis.
• Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers?

1. Recte, inquit, intellegis.
2. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere.

Sedulo, inquam, faciam. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Venit ad extremum; Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur. Stoicos roga. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Sed nimis multa. In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum.

At enim, quem ad modum tute dicebas, negat Epicurus diuturnitatem quidem temporis ad beate vivendum aliquid afferre, nec minorem voluptatem percipi in brevitate temporis, quam si illa sit sempiterna.

Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere.

Vides igitur te aut ea sumere, quae non concedantur, aut ea, quae etiam concessa te nihil iuvent. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Atque haec contra Aristippum, qui eam voluptatem non modo summam, sed solam etiam ducit, quam omnes unam appellamus voluptatem. Minime vero istorum quidem, inquit. Quia voluptatem hanc esse sentiunt omnes, quam sensus accipiens movetur et iucunditate quadam perfunditur. Quae rursus dum sibi evelli ex ordine nolunt, horridiores evadunt, asperiores, duriores et oratione et moribus.

Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere. Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Optime, inquam. Cur haec eadem Democritus? Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Non enim in selectione virtus ponenda erat, ut id ipsum, quod erat bonorum ultimum, aliud aliquid adquireret. Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Ratio quidem vestra sic cogit. Si enim ad populum me vocas, eum. Sed finge non solum callidum eum, qui aliquid improbe faciat, verum etiam praepotentem, ut M. Immo videri fortasse.

Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur.

Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Et quidem, inquit, vehementer errat; Hi curatione adhibita levantur in dies, valet alter plus cotidie, alter videt. Ergo, inquit, tibi Q. Nihil sane.